Voor aanvang van deze studie ben ik weinig in het theater geweest met als gevolg dat ik dus ook weinig repertoire heb gezien. Ik begon dus als leek aan deze studie in verhouding tot mijn medestudenten. Zodra er basistermen als “scenografie, theatraliteit en enscenering” werden genoemd die niet werden uitgediept, en ik iedereen om mij heen begrijpend zag knikken, ging er bij mij geen lampje branden. Wat volgde was een lichte schaamte toen mijn hand weer in de lucht verscheen door mijn gebrek aan basiskennis.  

In de eerste maanden heb ik zelfs overwogen om te stoppen met mijn studie. Ik zag het niet-weten als een teken van zwakte en onbekwaamheid. Ik dacht dat ik altijd een antwoord klaar moest hebben, of mij er in ieder geval doorheen moest bluffen om niet door de mand te vallen. Nu, twee jaar verder, denk ik daar heel anders over.  

Ik ben mijn onwetendheid gaan zien als een waarde en niet als een gebrek. Doordat ik weinig kennis had, werd mijn motivatie en enthousiasme om iets nieuws te leren in een vakgebied van mijn interesse alleen maar versterkt. Het voordeel: doordat ik niets wist was alles nieuw en dus interessant om mij in te verdiepen. Hierdoor is mijn grote passie voor theater ontstaan.  

Ik nam mijzelf voor om meer en vooral heel divers theater te gaan bezoeken, verschillende toneelteksten te lezen en mij te verdiepen in de sociale context rondom theater, waardoor ik een eigen smaak en mening heb ontwikkeld over dit vakgebied. Groeien binnen een vakgebied heeft tijd nodig en we moeten onszelf de ruimte geven om die groei te kunnen doormaken en nieuwe inzichten te kunnen verwerven. Onwetendheid is daarbij geen vloek maar een zegen. Want wat men niet weet, kan men leren!  

Imme