Waarom ik nou nooit stop met praten

Oké, ik geef het toe ik hou nogal van praten. Mijn vrienden, kennissen en familie kunnen dit gegeven bevestigen. Als je een rustig dagje voor de boeg hebt, probeer mij dan gewoon vooral te vermijden. Dat praten een obsessie is geworden vind ik een groot woord, maar een fanatieke hobby zou je het zeker kunnen noemen.

Ik voer graag gesprekken met andere mensen en luister met veel plezier naar hun verhalen. Aan gespreksstof is bij mij in ieder geval geen gebrek, want stiltes zijn nou eenmaal niet mijn ding. Soms vraag ik mij wel een af, praat ik te veel? Kan ik niet eens 5 minuten mijn mond dicht houden?

Ik vind dit nogal problematisch, want soms snak ik zelf ook naar rust. Maar om de een of andere reden gaan bij de eerste de beste stilte alle alarmbellen in mijn hoofd af en voor ik het weet staat mijn mond weer open, waar vervolgens een waterval van woorden naar buiten stroomt.

Wellicht zien mensen een vlotte babbel en een (over)ontwikkelde sociale vaardigheid als een zegen. Bij mij is het misschien meer een vloek. Iedere keer dat je bezig bent met wat anderen van je denken, verlies je juist die spontaniteit en onderdruk je jouw natuurlijke zelf.

Toch blijf ik dit een heel lastig gebeuren vinden. Ondanks mijn vlotte babbel blijft toch altijd dat stukje onzekerheid parten spelen, waardoor ik maar moeilijk kan accepteren dat stiltes ook iets positiefs kunnen zijn en dat het helemaal oké is als het een keer niet over koetjes en kalfjes gaat. Bovendien zijn stiltes juist een krachtige toevoeging aan een gesprek. Het is zelf noodzakelijk om mensen de mogelijkheid tot nadenken te geven. Daarnaast is het tijdens een gesprek juist goed om mensen de kans te geven om te reflecteren op wat er nou daadwerkelijk is gezegd.

Misschien moet ik gewoon besluiten dat niet alle stiltes ongemakkelijk zijn en dat zwijgen niet betekent dat iemand het niet naar zijn zin heeft of zich niet op zijn gemak voelt in jouw aanwezigheid. Soms hoeft iemand namelijk niet altijd iets te zeggen om zich goed te voelen.

Of ik ooit minder zal gaan praten? Die kans zit er denk ik niet in. Want ik ben nou eenmaal een prater en ik hou van een goed gesprek. Deze eigenschap maakt dan ook onderdeel uit van mijn identiteit. C’est moi. Hoewel dat stemmetje in mijn hoofd… dat mag wel wat vaker op pauze ;)

 

Imme is 20 jaar woont in Beesel, maar studeert Theaterwetenschappen in Amsterdam. Spontaan, enthousiast en een tikkeltje chaotisch; dat is Imme. In haar vrije tijd kun je haar vinden in de tuin met een goed boek, in de keuken, waar ze experimenteert met verschillende gerechten, of lekker buiten in het zonnetje. Imme maakt muziek en is dol op theater. Maar haar favoriete dingen: dat zijn Italiaanse koffie, vakantie, goed eten en gezelligheid!