Dat is echter niet alleen zo aan het einde van het jaar, zoals in deze scenarioschets, maar dat gebeurt me eigenlijk altijd. Pas had ik drie weken achter elkaar iedere avond wat gepland. En me dan maar afvragen waarom ik altijd zoveel bezig ben. Of waarom ik soms zo moe ben. Tja, die volle planning, hè?   

Menig familielid, vriend(in), of studiegenoot heeft me al eens gevraagd of ik het niet allemaal wat rustiger aan zou doen. En begrijp me niet verkeerd, soms zou ik dat best willen. Het lijkt me heerlijk om gewoon een avondje op de bank een boek te lezen met een muziekje op de achtergrond en een lekkere snack in mijn hand.  

Maar aan de andere kant voel ik me op zo'n chill avondje meestal al snel verveeld en eenzaam. Ik ben nu eenmaal liever onder de mensen. Ook zijn de activiteiten die ik plan, al zijn dat er inderdaad veel, wel altijd heel leuk en haal ik er ook weer energie uit. Het gaat dan om grotere activiteiten van mijn twee studieverenigingen, of gewoon een toneelrepetitie en avondeten met vrienden.  

Daar komt nog bij dat ik mijn werk gewoon moet doen, anders heb ik geen inkomen, en bijles geven of mensen helpen met bijvoorbeeld het nalezen van een verslag vind ik te belangrijk om te weigeren. En dan is er ergens natuurlijk nog het werk dat ik zélf voor uni moet doen. Zo zitten mijn dagen inderdaad nogal snel vol.   

Dus: ik neem jullie advies heus wel serieus. Ik weet dat ik soms inderdaad wat vaker nee moet zeggen om mijn eigen fysieke en mentale gezondheid op peil te houden. Zeker activiteiten waar ik mezelf echt heen moet slepen met het idee dat het "uiteindelijk vast wel een beetje leuk" zal zijn, zou ik misschien ook kunnen overslaan.   

Maar er is echt een reden voor het grote aantal keer dat ik ook gewoon ja zeg. En dat heeft mij, als iemand die normaal gesproken niet eens heel spontaan is, wel al heel veel gebracht. In die drukke tentamenweek die ik net beschreef ging ik bijvoorbeeld ook mee naar een waterpolotraining van een vriendin: een ervaring die ik toch maar weer mooi meegenomen heb.    

In het geval dat jij dit verhaal herkent, hoop ik dat je net als ik probeert op je eigen grenzen te letten, en niet vergeet te genieten van alle leuke dingen die het leven zo druk maken. Dat blijft namelijk het allerbelangrijkste.  

Laura