Volg gewoon eens een Bob Ross tutorial
Voor we beginnen zal ik het maar meteen bekennen: ik kan niet schilderen. Maar dan ook echt niet. Ik heb thuis nog een hilarisch schilderijtje liggen van iets dat vaag lijkt op een poppetje van toen ik een leeftijd was waarop je absoluut een beter identificeerbaar poppetje hoort te kunnen verven. Zo, heb ik meteen even een disclaimer gegeven.
Toen ik dus een tijdje geleden met de theaterclub waar ik lid van ben meedeed aan een groepsactiviteit was ik niet per se blij dat we een Bob Ross tutorial gingen volgen. Tuurlijk, die man is hartstikke zen en maakt echt prachtige schilderijen, maar ik zag de bui al hangen: ik zou er natuurlijk geen chocola van kunnen maken.
Maar ik kon er niet onderuit komen, dus we begonnen (of ja, niet voordat we door mijn hele kamer zeil hadden neergelegd, de helft van de mensen zich nog gauw even had omgekleed omdat ze bang waren om te knoeien, en iedereen zich met schone kwasten over hun huid had gekriebeld). En in het begin vond ik het nog best goed te doen. Huppakee: achtergrond groen-blauw, onderaan de kleur van water. Gaat best lekker.
Totdat ik de compositie verprutste. En eigenlijk had ik mijn kleuren helemaal niet zo mooi gemengd want het leek in de verste verte niet op wat meneer Ross aan het doen was. Toen we ook nog bomen moesten toevoegen, en die van mij leken op de creaties van een uiterst talentloze driejarige peuter, kreeg ik al helemaal een dipje in mijn zelfvertrouwen.
Alleen toen realiseerde ik me dat zo’n tutorial natuurlijk alleen werkt als ‘guideline’, niet als strikte regel. En met hernieuwde moed deed ik vervolgens enkel wat mijn eigen muzen me influisterden. (‘Zal ik roze toevoegen?’, ‘Ja!!!’ - aldus mijn mede-schilders). Mijn bomen stonden vanaf dat moment in bloei. Over mijn water liep geen brug, maar ik zorgde voor een mooie schuimrand van waar het aanspoelde aan het land. En de kleur van dat land is een gemixt bruin dat oprecht wat weg heeft van een bospaadje.
Het resultaat? Een om trots op te zijn. Niet alleen omdat ik zelf een schilderijtje heb gemaakt (zélf gemaakt!) dat ik leuk vind om naar te kijken, maar juist ook omdat ik de tutorial heb losgelaten. Het hoeft niet perfect zoals het werk van Bob Ross. Of sterker nog, het kán niet perfect. Dus op zo’n moment kun je maar beter zorgen dat je dan in ieder geval plezier hebt en tot rust komt, en dat is wat ik deed.
En stiekem is Bob Ross’ eigen werk ook helemaal niet perfect. Maar in oneindige wijsheid zei hij altijd: ‘We don't make mistakes -- we just have happy accidents’. Misschien moet ik die quote maar inlijsten naast mijn schilderijtje.
Laura