Goed, even terug. Laat ik bij voorbaat zeggen dat ik niet bepaald getypeerd kan worden als een echte voetbalfan. Voetbal-leek zou daarentegen een betere term zijn. Dus toen ik op een avond een betoog hield over hoe saai en onethisch ik de voetbalwereld vond, en mijn teamgenoot (een fanatieke Ajacied met een seizoenspas) mij met open mond aankeek wanneer ik vertelde dat ik nog nooit een fysieke voetbalwedstrijd had meegemaakt, moest ik er toch echt aan geloven. En terecht, want mijn betoog was natuurlijk gebaseerd op een scala aan vooroordelen en een groot gebrek aan kennis van de voetbalwereld. 

En dus zit ik hier een aantal weken later op mijn rode stoeltje in de Johan Cruijff Arena, een half uur voor aanvang van de wedstrijd en kijk werkelijk mijn ogen uit. Het stadion bruist van de energie en opwinding. Wanneer het eerste fluitsignaal klinkt en de wedstrijd van start gaat realiseer ik dat de sfeer in het stadion veel meer is dan alleen het kijken naar een voetbalwedstrijd. Het is een ervaring op zich. De kreten en de liederen die uit duizend kelen opstijgen, de opwinding bij een doelpunt en de gedeelde teleurstelling bij een gemiste kans; het zijn momenten die de collectieve liefde en passie voor de sport tonen.  

Te midden van al deze opwinding besef ik dat mijn eerdere vooroordelen over voetbalsupporters behoorlijk misplaatst zijn. Ik had verwacht omringd te worden door agressieve en luidruchtige mensen. In plaats daarvan zie ik families, vriendengroepen en zelfs individuen die in hun eentje van het spel genieten. Er heerst een bepaalde saamhorigheid; bijvoorbeeld wanneer er een doelpunt valt en iedereen binnen een supportersvak elkaar de hand schudt. Ook ik kon niet anders dan meegaan in de sfeer van de mensen om mij heen. 

Of ik ooit een echte voetbalfan word, zal nog moeten blijken; maar terwijl ik hier zit, omringd door duizenden andere supporters, kan ik alleen maar glimlachen en genieten van het feit dat ik even deel mag uitmaken van deze unieke, levendige wereld.  

Imme