‘’Huh wat… 94 lessen?’’ Vaak gaat deze vraag gepaard met een vragende blik en een herhaling van dit blijkbaar ongeloofwaardige- getal. ‘’Echt? 94 lessen?’’ Ja echt!

Het is waarschijnlijk een van de meest populaire onderwerpen onder middelbare scholieren en studenten: rijlessen. Wanneer begin je? Welke rijschool? Losse lessen of een pakket? En vooral niet te vergeten: de theorie. Want ja, zonder theorie kun je naar je praktijkexamen fluiten. Een hele opgave dus. En dan moeten de echte lessen nog beginnen.

Niet wetend wat ik kon verwachten, stapte ik op mijn 17e verjaardag nogal gespannen voor het eerst de auto in. Mijn rijinstructeur was een prima gast die wel van een praatje hield. Dus mijn eerste les verliep eigenlijk gewoon helemaal top. Maar ja, het enige wat ik die les heb uitgevoerd is een beetje draaien aan het stuur en het in- en uitrijden van onze straat. Schakelen, dat was voor de volgende keer. En ik moet zeggen, ook mijn tweede les viel niet tegen. Ik dacht: als ik dit kan, dan moet het helemaal goedkomen!

Misschien had ik iets te vroeg gejuicht. Want de maanden die in het verschiet lagen waren niet bepaald een pretje. Ik kreeg een soort van haat/liefdeverhouding met de Mini waarin ik reed.

De eerste twee maanden, waarin ik het beheersen van de auto onder de knie moest krijgen en de focus nog niet compleet gefixeerd was op het ‘’kijken’’, verliepen in een stijgende lijn. Ook de ‘’speciale verrichtingen’’ gingen mij in het begin goed af. Mijn zelfvertrouwen was toen nog op een redelijk niveau. Maar toen brak de periode aan waarin ik meerdere handelingen tegelijk moest doen. Ik was ervan overtuigd dat ik kon multitasken. Nou, niet dus!

Alles wat mis kon gaan, ging mis. Ook de vaardigheden waarover ik in het begin wel beschikte, zoals het schakelen, inparkeren, rijden over rotondes en vooral rustig blijven. Niet alleen mijn zelfvertrouwen maar ook mijn plezier daalde met elke les waarin ik gewoon niet deed wat van mij werd verwacht. En waarom? Ik had geen flauw idee. Het lukte gewoon niet. Mijn onzekerheid werd alsmaar groter. Ik vergeleek mezelf met mijn vrienden, die al goed op weg waren naar het praktijkexamen. Zelf kwam ik letterlijk en figuurlijk gewoon niet vooruit. Het leek alsof ik iedere les weer opnieuw moest beginnen. Toen ik in één les op de snelweg drie afslagen had gemist, de auto vervolgens afsloeg en we om moesten rijden om weer terug te komen, had ik mijn dieptepunt bereikt. Het kon zo niet langer. Ik had mijn rijinstructeur wel genoeg grijze haren bezorgd.

En dan die vervelende vraag, die ook niet bepaald meehielp: hoeveel lessen heb je al gehad? Ik schaamde mij kapot als ik het antwoord moest geven. Was ik dan echt zo slecht? Nee, natuurlijk niet. Ik had mij niet zo moeten laten kennen. Die 94 lessen heb ik gewoon nodig gehad om fatsoenlijk en met zelfvertrouwen te kunnen rijden. Ik heb in twee keer mijn praktijkexamen gehaald en daar ben ik enorm trots op. Nu stap ik met plezier de auto in. Of alles helemaal gladjes verloopt? Dat zeker niet. Maar daar ben ik helemaal oké mee.

En onthoud: Het aantal lessen komt niet op je rijbewijs te staan. Dat roze pasje is het bewijs dat je autorijden voldoende beheerst. En daar draait het om!

Imme is 20 jaar woont in Beesel, maar studeert Theaterwetenschappen in Amsterdam.  Spontaan, enthousiast en een tikkeltje chaotisch; dat is Imme. In haar vrije tijd kun je haar vinden in de tuin met een goed boek, in de keuken, waar ze experimenteert met verschillende gerechten, of lekker buiten in het zonnetje. Imme maakt muziek en is dol op theater. Maar haar favoriete dingen: dat zijn Italiaanse koffie, vakantie, goed eten en gezelligheid!