Mijn OV-avontuur (OVontuur?)
Je hebt zeker wel eens de volgende quote gehoord: "its not about the destination, but the journey" (het gaat niet om de bestemming, maar de reis). Als jij net als ik vaak gebruik maakt van het openbare vervoer in dit land, weet je dat dit klopt. Terwijl de bestemming vaststaat, kan er in de reis nog een hoop... interessants gebeuren. Dat heb ik ook mogen ervaren.
Ik zal een beeld voor je schetsen: het is 10 uur ‘s avonds, ik sta op het station in Nijmegen om naar huis te gaan. Omdat ik niet te laat thuis wil zijn, pak ik de op één na laatste trein. De trein ervoor reed niet, dus het was druk, maar ik wist een zitplek te bemachtigen. Met een tevreden zucht ging ik zitten en begon mijn boek te lezen. Nog niet halverwege de reis valt de trein stil en het licht uit. Oh nee.
Blijkt dus dan de trein compleet kapoetsj is. Dit krijgen we te horen van de machinist, die met een lantaarn(!) de hele trein afloopt, want de intercom werkt ook niet. Een andere trein moet van een ander station komen om ons mee te slepen. Hoe lang dit grapje gaat duren? De sleeptrein is er over een half uur.
Ik weet niet of je ooit in een volle trein in the middle of nowhere tot stilstand bent gekomen, maar met niks anders te doen gaan mensen met elkaar praten. Levensverhalen, maar vooral andere ov avonturen worden gedeeld tussen wildvreemden. Om de zoveel tijd komt de machinist weer voorbij met zijn lantaarn. Er wordt gelachen.
Dan komt de verlossende sleeptrein, en kunnen we eindelijk onze reis weer voortzetten. Na een half uur moeten diegene die verder willen reizen overstappen (het is inmiddels bijna middernacht - ik herhaal even dat mijn plan was om op tijd in bed te liggen). Het gevoel van verbondenheid verdwijnt als sneeuw voor de zon en het is ieder voor zich in de sprint naar de andere kant van het station.
Een oude man staat resoluut in de deuropening als ik bij de trein kom. Zijn vrouw is slecht ter been en hij zorgt dat de trein niet weg kan voordat ze er is. Ik heb ondertussen mijn zus aan de lijn, want de laatste bus is al lang geleden vertrokken. De oude vrouw haalt de trein, mijn zus haalt me op van het station. Het is 1 uur geweest als neerplof in mijn bed: mijn bestemming. Die voelde toch wel een stuk belangrijker dan de reis.
Sanne (20) studeert nu voor het derde jaar Biologie (maar vraag haar alsjeblieft niet wat er mis is met je kamerplant), en heeft genoeg bootjes gevouwen om de Noordzee mee te kunnen vullen. Na een lange dag stort ze zich het liefst in een goed boek, een leuk spel of een mooi zangnummer. Ze had graag in horoscopen geloofd, dan had ze tenminste haar persoonlijkheid in bijvoeglijke naamwoorden kunnen omschrijven.