Ondanks dat ik stug volhield dat ik van lezen hield (in de situatie waar je je verplichte lijstje hobby’s moet opnoemen), kon ik mezelf er niet toe zetten om het te doen. Het voelde als huiswerk, een verplichting, iets wat ik associeerde met frustratie.

Ik wilde wel meer gaan lezen, maar raakte dat vervelende gevoel niet kwijt. Uiteindelijk pakte ik de laatste boeken op die mij wel nog enthousiast hadden gemaakt. Zowel qua niveau als leeftijdscategorie voor mij wat laag gegrepen, maar wat boeit dat nou: het hielp!

De tweede factor die mijn hobby weer tot leven wekte, was gebruik maken van een app (Storygraph) om bij te houden wat ik had gelezen. Ook zette ik een leesdoel van twaalf boeken, wat ik met gemak heb kunnen overtreffen. Mijn teller van dit jaar staat al op drie.

Als ik merk dat ik terugval in het patroon van niet-willen-lezen, pak ik een boek op waarvan ik weet dat ik het leuk vind. De stapel ongelezen meesterwerken in de kast kan wel even wachten, ik moet leren lezen. Ik heb het steeds minder vaak nodig, maar het is een fijne optie om te hebben. Van vrienden weet ik dat ik niet de enige ben die opnieuw heeft moeten leren genieten van lezen. En ik heb geen idee wat de oplossing, of wat überhaupt het probleem precies is. Toch ging er iets mis tussen het tienjarige meisje wat vijftien boeken las op vakantie en de student die amper een leesboek aanraakte. Waarom laten we dat gebeuren? 

Sanne (20) studeert nu voor het derde jaar Biologie (maar vraag haar alsjeblieft niet wat er mis is met je kamerplant), en heeft genoeg bootjes gevouwen om de Noordzee mee te kunnen vullen. Na een lange dag stort ze zich het liefst in een goed boek, een leuk spel of een mooi zangnummer. Ze had graag in horoscopen geloofd, dan had ze tenminste haar persoonlijkheid in bijvoeglijke naamwoorden kunnen omschrijven.