Op een gegeven moment starten de overburen een gesprek over bepaalde filosofische theorieën waar ik in mijn hele leven nog nooit van heb gehoord. Hoewel ik 5 minuten geleden nog enige houvast had in het gesprek, ben ik nu de draad volledig kwijt. Om niet te laten merken dat ik werkelijk geen flauw benul heb van waar het gesprek over gaat, knik ik een aantal keer overtuigend en zeg vervolgens om de paar minuten: ‘’ah…interessant.’’ Want ik ga toch zeker niet toegeven dat ik werkelijk geen woord begrijp van wat hier wordt gezegd.   

Op dit soort momenten krijg ik vaak last van schaamte, voel ik mij een beetje dom en lijkt het alsof ik geen kennis van de wereld heb. Dit weerhoudt mij vaak om te vragen waar het nou daadwerkelijk over gaat. Toegeven dat je iets niet begrijpt is nou niet bepaald makkelijk in een wereld waarin iedereen snel een oordeel klaar lijkt te hebben. Toch zit de kracht juist in toegeven dat je iets niet begrijpt of dat je twijfels hebt over een bepaald onderwerp. 

Want alleen door toe te geven dat je dingen niet begrijpt of een gesprek niet helemaal kan volgen, kun je om hulp en uitleg vragen. Het zou zonde zijn om die kennis, waarover jij nu nog niet beschikt, aan je voorbij te laten gaan voor de angst dom gevonden te worden. Het is juist onzinnig om niet te vragen. Dan blijf je namelijk onwetend en gaat de mogelijkheid om nieuwe kennis op te doen aan je neus voorbij. Natuurlijk kunnen we er niet vanuit gaan dat iedereen op deze aarde alles weet. We zijn er om van elkaar en van onszelf te leren. En dat is waar het om draait!  

Dus als ik bij een volgend gesprek weer compleet de draad kwijt en mijn mond niet open durf te doen, met de angst een hoop onzin uit te kramen, moet ik maar denken: ik ben vast niet de enige die met een hoop vragen blijft zitten. Dan kan ik er maar beter voor zorgen dat mijn vraagtekens wél worden beantwoord.