Eerlijk is eerlijk: leuk is anders. Vrienden verliezen is nooit makkelijk. Als een persoon een belangrijke rol speelt in je leven, en je diegene een lange tijd wekelijks of misschien zelfs dagelijks ziet, dan is het zeker even slikken, wennen en aanpassen op het moment dat dat niet meer zo is.   

Op het moment dat je deze oude bekende jaren later eens tegenkomt, dan voelt het vreemd om nog te weten wat diens favoriete film en diepste angst is, en toch alleen maar een kort gesprek te kunnen hebben over het weer. Je loopt naar mijn ervaring altijd weg uit zo’n gesprek met je brein vol van een vreemde combinatie van nostalgie en verdriet.   

Maar niet getreurd: deze blog is niet bedoeld om je te laten huilen. Het is bedoeld als een ode aan deze verloren vrienden. Zoals ik eerder al zei, ooit was er een punt waar zij een groot deel van mijn leven uitmaakten. En of ik ze nu nog zie en spreek of niet, daar was ik ze toen in ieder geval dankbaar voor. Want de effecten zijn nu nog zichtbaar, elke keer als ik dat boek zie dat ik van iemand kreeg, het shirt draag dat ik met iemand kocht, of dat ene woord gebruik dat ik van iemand overnam.  

Dus koester de herinneringen zonder wrok en vergeef het de ander (en jezelf!) dat jullie uit elkaar gedreven zijn. En natuurlijk kun je, als je daar behoefte aan hebt, altijd weer opnieuw een appje sturen of diegene bijvoorbeeld samen wil lunchen. Misschien bloeit de vriendschap dan weer helemaal op, of misschien heb je dan gewoon ieder halfjaar een lunchdate. Beide maken je leven op hun eigen manier toch een stukje rijker.