Wij zijn beiden in de twintig en hoewel deze studententijd ook de tijd van ons leven is, worden we voortdurend geconfronteerd met sociale druk en verwachtingen. Er heerst een idee dat we bepaalde mijlpalen in ons leven bereikt moeten hebben voor een bepaalde leeftijd, zoals een glansrijke carrière, een stabiele relatie en een bruisend sociaal leven. Ouder worden brengt hierdoor een gevoel van tijdsdruk met zich mee. Daarbij ontstaat de angst dat we niet slagen in het leven als we deze doelen niet bereiken. 

Hier belanden we in een identiteitscrisis. Een nieuwe leeftijd brengt nieuwe verantwoordelijkheden met zich mee. We passen ons aan, aan de omgeving waarin we ons bevinden en vervullen daarin (onbewust) een bepaalde rol. We worden een nieuwe versie van onszelf, die niet per definitie minder is dan de jeugdige versie, maar wel een gevoel van onzekerheid en verlies met zich meebrengt. We nemen als het ware afscheid van het kind dat door de ouders is gevormd en maken plaats voor een eigen zoektocht naar wie we zijn en wie we willen worden. 

Intussen, bij mijn tweede kop koffie, wordt de term "flat age" geïntroduceerd. "Flat age" kan het beste worden omschreven als een gevoelsleeftijd. Deze leeftijd verwijst naar het subjectieve gevoel van hoe oud we ons voelen in vergelijking met onze daadwerkelijke leeftijd. Met andere woorden, iemand van 40 kan zich nog steeds voelen als iemand in de twintig. 

Opzien tegen ouder worden is heel begrijpelijk, maar bedenk dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Hoe ouder we worden, hoe beter we onszelf leren kennen. We ontdekken wat echt belangrijk voor ons is en leren onze eigen doelen en waarden bepalen, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Onthoud dat leeftijd slechts een getal is dat niet definieert wie jij bent of zou moeten zijn.  

Wanneer mijn kopje koffie bijna leeg is, vertel ik dat ik niet zou weten wat mijn "flat age" is. Mijn vriend antwoordt: "dan moet die van jou nog komen."  

Imme