Hoewel deze titel wellicht klinkt als een cliché, is tijd toch een vreemd fenomeen waar ik mij maar moeilijk bij neer kan leggen. Vroeger toen ik klein was kon de tijd niet snel genoeg gaan en leken de dagen uren te duren. Nu ben ik 22, is mijn bachelor bijna afgerond, gaan vriendinnen samenwonen en maken de mensen om mij heen radicale levenskeuzes (in mijn ogen dan;)

Soms hou ik het even niet meer bij. Dan heb ik het gevoel dat de tijd mij inhaalt en zou ik die het liefst willen stopzetten. De nostalgie komt in vlagen op de meest onlogische momenten van de dag. Wanneer ik door de straat fiets waar het gebouw van mijn faculteit staat, als ik in de trein zit en mijn geboortedorp binnenrijdt óf wanneer Bridget Jones Diary afspeelt en ik terugdenk aan mijn eerste eigen plekje in Amsterdam (lijkend op het huis in de film).

Ik merk dat mijn hoofd onbewust al bezig is met afscheid nemen van bepaalde gewoontes, situaties en mensen. Hierdoor vergeet ik vaak in het moment te leven en daarvan te genieten. Op deze momenten maak ik mij eerder druk om wat ik allemaal ga verliezen in de toekomst, dan over wat er nog allemaal te ontdekken en te beleven valt. De angst dat het nooit meer zo zal worden als nu, komt dan altijd weer even om de hoek kijken.

Maar goed, de tijd en het leven heb je niet in de hand. En er zal op 1 januari gewoon weer een nieuw jaar aanbreken. Gelukkig heb ik dan nog steeds dezelfde lieve mensen om mij heen en kabbelt ook mijn leven rustig door. Hoewel ik niet zo ben van de oudejaarslijstjes en de goede voornemens zal ik dit blog er dan toch mee afsluiten en zeggen dat ik zeer dankbaar ben voor deze goede momenten, herinneringen en vooral de mensen om mij heen. Geniet dus van komend jaar, want voor je het weet is dat ook weer voorbij.

Imme