De stress die volgt NA studiekeuzestress
Pas moest ik voor mijn studie een verslag schrijven over “de rol die ik later zou innemen in de maatschappij”. Uiteindelijk heb ik iets in elkaar kunnen flansen (al wacht ik mijn cijfer nog even af), maar dat kostte me wel de nodige stress. Want waarom moet ik op mijn twintigste eigenlijk al mijn toekomst kunnen vastleggen? Waarom komt de stress over het kiezen van een baan bijna meteen na je studiekeuzestress?
Ik weet namelijk nog helemaal niet waar ik later zal eindigen. Tuurlijk, ik hoop wel iets te kunnen doen met Engels, want dat studeer ik nu, maar voor de rest is mijn beeld nog een beetje wazig. Ik geef graag bijles: misschien iets in het onderwijs? Ik schrijf graag blogs: misschien iets als tekstschrijver of -editor? En al hou ik op dit moment misschien niet zo van onderzoek, misschien vind ik nog wel een onderwerp dat me zo aan het hart gaat dat ik toch graag aan een PhD wil beginnen.
Maar de maatschappij geeft je het idee dat je “allesbelissende studiekeuze” (incorrect) maar leidt tot één mogelijke baan waar je later de rest van je leven aan vast zit (ook incorrect). En als die keuze achteraf helemaal niet de beste blijkt te zijn? Da’s dan jammer voor jou, geniet van je negen-tot-vijf kantoorbaan zonder doorgroeimogelijkheden!
Alleen dit toekomstbeeld is dus veel te eenzijdig. Ten eerste is er geen enkele keuze die je nu maakt die voor eeuwig vast ligt. Tuurlijk, het zou zomaar kunnen dat je nu straks aan een baan begint die je achteraf toch niet zo leuk vindt, maar je kunt altijd wisselen van werk. En je laten omscholen door middel van cursussen of (pre)masteropleidingen/andere specialisaties is ook mogelijk. Er is dus nooit iets “verloren”.
Ten tweede weet je voordat je echt de arbeidsmarkt betreedt eigenlijk helemaal niks over het soort banen waar je voor kunt solliciteren. Met Engels kan ik bijvoorbeeld veel meer dan alleen werken binnen het onderwijs of als schrijver: ik zou ook nog iets kunnen doen met (interculturele) communicatie, ik zou films, boeken of musicals kunnen vertalen, ik zou journalist kunnen worden, of ik zou aan de slag kunnen bij de overheid. En dit zijn maar een paar willekeurige voorbeelden.
En tenslotte is het natuurlijk ook gewoon prima als je een bepaalde keuze nog niet wil maken. Voordat ik überhaupt ga nadenken over mogelijk werk dat ik straks wil doen, blijf ik zelf namelijk liever nog even studeren. Dan zien we wel weer tegen de tijd dat ik 25 ben ofzo. Zoals ook Imme eerder aangaf in haar blog: werken moet je toch nog lang genoeg ;).
Als derdejaars Engels studente heeft Laura (20) meer boeken en bijbehorende boekenleggers dan dat er in haar kast passen—en trouwens ook veel te weinig tijd om ze allemaal te lezen. Je kunt haar altijd wakker maken voor een MARVEL-marathon, Just Dance battle, of een karaoke sessie. Het liefst samen met vrienden en altijd met een lekkere snack!