Om even een beeld te schetsen. Mijn eerste mobiele telefoon kreeg ik in groep 8. Toen was ik ongeveer 10 jaar. Ik moest mij in mijn jeugd dus vermaken met boeken, bordspelletjes en vooral met mijn eigen fantasie. Ik was (onbewust) mijn eigen influencer en had enkel mijn klasgenootjes als vergelijkingsmateriaal. Soms kon ik uren verhalen verzinnen en soms verveelde ik me te pletter. Mijn wereldbeeld reikte niet verder dan de muren van mijn geboortedorp en dingen als Youtube, Netflix en Instagram werden tijdens mijn middelbareschooltijd pas een hype.  

Ik vind het lastig om mij te verplaatsen in de generatie die is opgegroeid met de invloed van sociale media, hoewel ik daar zelf ook deel van uitmaak. Ik vrees dat er straks een maatschappij ontstaat waarin iedereen in zijn eigen bubbel leeft, mensen een ultrakorte spanningsboog hebben en er altijd iets moet gebeuren om het leven interessant te maken.  

Soms schrik ik hoe afhankelijk ik ben geworden van de sociale media en vooral van mijn mobiele telefoon. Ik zeg nog net niet dat het een verlengde van mijn hand is geworden, maar ik krijg wel een lichte hartverzakking wanneer dat ding niet binnen handbereik is. Ook ik heb soms last van FOMO en sta vaak altijd “aan.” Soms verlang ik terug naar de oude Nokia, waar je alleen nog maar mee kon bellen. Heerlijk lijkt me dat soms! En toch is er ergens de angst dat ik dan niet meer mee kan draaien met de maatschappij.  

Toch zie ik een groot verschil tussen mijn generatie en die van nu. Doordat wij namelijk niet zijn opgegroeid met deze overdaad aan prikkels, hoop ik dat wij in staat zijn te reflecteren op dit gegeven. Dat wij deze ontwikkeling in perspectief kunnen plaatsen en dat we ons bewust worden van het feit dat de werkelijkheid die aan ons wordt getoond een vervormde werkelijkheid is. En om dat in te zien moeten we soms even “uit.” En dat is helemaal oké.