Mijn onderwerp betreft diversiteit in cultuurbeleid en de afgelopen weken heb ik de nodige wetenschappelijke literatuur, krantenartikelen en beleidsdocumenten doorgespit. Mij rest nu enkel nog het schrijven. Piece of cake, toch?

Anderhalf uur en een aantal koffies verder en voor mijn neus zie ik nog steeds een wit vel, met een cursor die confronterend op dezelfde plek op en neer beweegt. Waar moet ik beginnen? Diversiteit is zo'n allesomvattend begrip dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Met lichte frustratie klap ik mijn laptop dicht en vertrek naar mijn werk.

Terwijl ik door de straten van Amsterdam fiets, kom ik een aantal reclameborden tegen van kunstpraktijken, supermarkten en de nodige festivals. Het valt mij op dat veel mensen die op de posters staan van kleur zijn. ‘Wat goed!’ denk ik bij mezelf; eindelijk op weg naar een meer diverse en inclusieve samenleving die ook gerepresenteerd wordt.

Wanneer ik op werk aankom en mijn zojuist ‘opgedane inzichten’ deel met mijn collega, wijst hij me op het concept van ‘greenwashing,’ waarbij bedrijven zich ‘groener’ voordoen dan ze daadwerkelijk zijn. Hij zegt dat dit begrip ook op diversiteit kan worden toegepast; het zogenaamde ‘diversiteitswashing’ waarbij instellingen zich verschuilen achter het begrip diversiteit. Ze gebruiken het als een marketingstrategie voor een goed imago, terwijl de daadwerkelijke verandering in de bedrijfscultuur van instanties vaak uitblijft.

Diversiteit gaat niet alleen over het verschil in huidskleur of achtergrond, maar ook over gelijkwaardigheid en inclusie binnen een bedrijfscultuur. De representatie van minderheidsgroepen is van belang, maar het wordt een probleem wanneer dit wordt gebruikt als een oppervlakkige marketingstrategie.

Tijdens mijn fietstocht naar huis kom ik tot de conclusie dat ik alert moet blijven en niet zomaar alles moet geloven wat ik zie. Alles wordt ‘gewassen’, maar de echte verandering moet van binnenuit komen. Thuis open ik mijn laptop en de cursor komt eindelijk van zijn plek af.

Imme