De context van dit tot nu toe vrij saaie verhaal is dat hardlopen nooit echt mijn ding is geweest. Tuurlijk, ik ben, net als heel veel andere mensen, wel eens eerder een kwartiertje gaan rennen, maar wanneer ik na afloop weer pijn aan mijn enkels/knieën/liezen/rug/nek had, besloot ik dat het wel weer goed geweest was (voor een jaar (of twee)).

Heel eerlijk, een deel van mij verwachtte dat ik dat deze zomer weer zou doen: enthousiast beginnen en dan zo gesloopt zijn dat ik er ook heel enthousiast weer mee zou ophouden. "Hardlopers zijn niet voor niks doodlopers", dacht ik nog. Maar dit keer ging het net even anders.

Waar ik normaal gesproken zonder strategie gewoon de straat uit sprintte en terug sukkelde, begon ik dit keer gestructureerd. Ik downloadde de app Strava voor het bijhouden van tijd, snelheid en afstand (aanrader!). Ik deed een korte rek-en-strek opwarming voor het losmaken van mijn spieren. Ik vertrok niet meer in 35 graden met volle zon, maar zocht me een koeler moment op de dag uit (want serieus, die eerste situatie is geen pretje; de rest van de dag was ik misselijk). En misschien nog wel het meest belangrijke: ik probeerde niet meteen perfect te zijn.

Want dat blijkt achteraf gewoon het probleem. Ik kan gewoon niet 5 kilometer rennen met een snelheid van 4 minuten per kilometer. Ik kan gewoon niet zo hard gaan als ik wil en aan het einde van de route niet hijgen als een iets-te-dikke hond waarnaar je iets-te-lang een balletje hebt lopen gooien. Sommige dingen zijn fysiek niet mogelijk, en hoewel ik daarom af en toe wens dat ik wat meer leek op mijn broertje (een of andere sportgod, als je het mij vraagt), is er absoluut niks mis met sporten op je eigen tempo—zelfs als dat, of misschien juist als dat, niet meteen perfect is.

En zo zijn we nu een aantal weken verder en ik ga nog steeds af en toe hardlopen. Eerlijk is eerlijk, het is zeker minder vaak dan ik zou willen, maar het is tenminste een begin. En een jaar geleden had niemand me dit ooit wijs kunnen maken, maar ik begin er zelfs een beetje plezier in te krijgen. Het is—tot niemands verbazing behalve de mijne—blijkbaar veel leuker om voor jezelf haalbare doelen te stellen en daar naartoe te werken dan jouw resultaten te vergelijken met andere sportgoden en beginnen te mopperen over het verschil daartussen.

Hardlopers kunnen dus wel doodlopers zijn, maar alleen zonder goede voorbereiding en juiste motivatie. Anders is het best vol te houden, zo blijkt. Trek je hardloopschoenen maar aan (of koop nieuwe als je merkt dat ze versleten zijn; blessures oplopen gaat nog steeds heel snel!) en ontdek het zelf! Elk resultaat is er een om trots op te zijn :)

Laura

Als derdejaars Engels studente heeft Laura (19) meer boeken en bijbehorende boekenleggers dan dat er in haar kast passen—en trouwens ook veel te weinig tijd om ze allemaal te lezen. Je kunt haar altijd wakker maken voor een MARVEL-marathon, Just Dance battle, of een karaoke sessie. Het liefst samen met vrienden en altijd met een lekkere snack!