“Goh, ik wil eigenlijk al heel lang mijn haar een keertje verven”, zei ik tegen mijn vrienden, “alleen heb ik het nog nooit gedaan want ik durf het niet in m'n eentje – zonder ervaring en alles”. Een vriendin van me antwoordde toen: “maar wij hebben dat wel en we hebben toch tijd vanavond, wil je het nu doen?”   

Stond ik daar met m'n mond vol tanden. Ja, ik meende wat ik zei over mijn haar verven: ik wilde het al langer, gewoon om het een keer gedaan te hebben als een soort bucketlist item, maar er was nooit een goed moment voor. Alleen om het zomaar opeens ‘nu’ te doen? Mijn hart begon spontaan sneller te kloppen.  

“No pressure”, zei m'n vriendin nog. “Ik wil niet dat wij je ompraten en jij iets doet wat je helemaal niet wilt”. En dat was lief, maar ik wilde het dus wél, al heel lang. Dus hoe hard mijn hoofd me op dat punt ook probeerde tegen te houden – want je haren permanent verven is toch echt een permanente beslissing – eigenlijk lukte het me niet om goede redenen te bedenken. Ik wilde het graag, nu kon het, en tja, een kleur kiezen zou voor mij altijd moeilijk blijven, welk moment ik het dan ook zou doen.  

Dus ik zette door: koos (in overleg) voor fluweelbruin, knipte leuke vuilniszakoutfits voor ons drieën, en gaf me vervolgens over aan de kennis en expertise van m'n vrienden. Met als resultaat eindelijk geverfd haar – wat nog goed gelukt is ook   

Of ik ergens spijt had? Heel even, de eerste avond, toen ik in bed lag en ik opeens stress had over wat voor een grote beslissing ik eigenlijk gemaakt had. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk gewoon eens iets spontaan gedáán had, in plaats van er weken over te twijfelen, en toen veranderde het gevoel bijna in een soort trots.   

Dus als ik jullie wat advies mag geven: doe af en toe dat gekke spontane ding, want dat houdt het leven leuk. En als het specifiek je haar verven betreft: uiteindelijk blijft het toch maar haar en groeit je eigen haarkleur snel genoeg terug.  

Laura