Okeeee eerlijk is eerlijk, ik zeg niet dat elke willekeurige Instagram pagina aangemaakt is om je slecht te laten voelen over jezelf—ik bedoel, ik heb ook een Insta account en ik weet heel zeker dat dat nooit mijn hogere doel is geweest—maar het is wel iets dat heel makkelijk per ongeluk gebeurt.

Denk maar eens na: populaire influencers, maar ook gewoon je vrienden of familie, plaatsen meestal alleen maar hun favoriete foto’s online, de mooiste 5 “outtakes” van een shoot van 100 foto’s op z’n minst, omdat dát hetgeen is wat ze met de wereld willen delen. Niemand hoeft bijvoorbeeld te zien wat voor innige band ik ontwikkel met de toiletpot na een ongelukkig getimede voedselvergiftiging, maar iedereen mag weten hoe lekker de tapas was in dat gezellige eettentje in Barcelona, Spanje (een puur hypothetisch voorbeeld, uiteraard).

Door alleen maar mooie plaatjes te delen, wordt het leven dat iemand creëert op sociale media eigenlijk heel vaak een incomplete leugen. En alhoewel er genoeg influencers (en andere accounts) zijn die hier bewust aandacht aan schenken (@rianne.meijer is een geweldig voorbeeld van een account dat ook “mislukte” foto’s plaatst), gebeurt dat lang niet altijd. En dat is niet zo gek: mensen zien nu eenmaal graag zo’n perfect plaatje uit iemands perfecte leven.

Maar dit zogenaamd perfecte plaatje uit iemands zogenaamd perfecte leven maakt dus ook jaloers en onzeker. Als je dan voor de tiende keer die dag door je kleurrijke Insta feed heen scrolt en alleen maar kunt denken “oh, zag ik er maar zo uit—had ik maar dit figuur, deze kleding, dit geld en dat eten, want ik ben niet zo perfect als deze persoon op mijn scherm”, dan is het opeens veel lastiger om te onthouden dat het dus echt allemaal maar een façade is.

Ook ik voel me van tijd tot tijd wel eens onzeker door sociale media, maar inmiddels heb ik een oplossing gevonden: ik wacht gewoon nooit meer op het perfecte plaatje. Ik maak nog altijd graag foto’s, van eten, van outfits, van dagjes uit, van mezelf en van vrienden, maar ik blijf niet poseren en klikken totdat ik 48 vrijwel identieke foto’s heb met minuscule verschillen in houding en gezichtsuitdrukking. Ik maak foto’s nu voor mezelf en mijn herinneringen. En mijn favoriete foto’s zijn juist die waarvan ik niet eens door heb dat ze gemaakt worden—die waar ik mid-lach op sta, met een kleine onderkin en dichtgeknepen ogen en al.

Op zulke foto’s zie je ook hoe het leven er écht uit ziet: prachtig, ondanks, of juist door, dingen die niet perfect zijn. Je kunt doen alsof je geniet op elke foto, maar een foto waar het geluk vanaf spat? Dit is veel zeldzamer. En dus, met het risico dat ik klink als het Facebookaccount van een 55-plus vrouw met een midlifecrisis: imperfection makes perfect, ook op foto’s. En dan nog iets: het compulsieve delen van plaatjes op sociale media ben je aan helemaal niemand verplicht. Maar dat is misschien weer een onderwerp voor een andere blog :).
 

Laura